post-code-action-EN

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Duo Reges: constructio interrete. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.

Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Quare attende, quaeso. Haec igitur Epicuri non probo, inquam.

Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur?